เรือนผมสีบอล์นตามธรรมชาติสะท้อนกับแสงตะเกียงสีส้มเป็นประกายทอระยิบ ชวนให้มือของผมสัมผัสลูบไล้อย่างอดไม่ได้ ฟีโรโมนหอมกรุ่นกลิ่นดอกบัวขาวลอยเอื่อยยั่วเย้าจนใจเต้นไม่เป็นส่ำ เจ้าของใบหน้าขาวซีดนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเก้าอี้หวายตรงระเบียงบ้าน มือเรียวปัดป่ายเกาแขนเนียนที่โดนยุงกัดจนเป็นรอยแดง
“ปุณ ปุณครับ” ผมเอ่ยเรียกคนตัวเล็กพลางจับต้นแขนเขย่าเบาๆ
“ฮื้ออ...” เสียงตอบรับลอดลำคอแต่เปลือกตายังคงปิดสนิท
“รอผมเหรอ ทำไมปุณมานอนตรงนี้”
“คุณเจเหรอ ทำไมกลับดึกจังครับ” ดวงตาคู่สวยสีเทาอมฟ้าปรือขึ้นพลางเอ่ยถาม สองแขนค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้หวายตัวยาว
“ผมเคลียร์งานนิดหน่อย ไฟดับเหรอ ทำไมบ้านมืดขนาดนี้” ผมถามพลางช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน กลิ่นหอมจากกายขาวลอยฟุ้งแตะจมูกชวนให้ความปรารถนาในร่างกายวิ่งพล่าน
“ผมลืมจ่ายค่าไฟ เจ้าหน้าที่มายกหม้อไปแล้วตอนผมกลับมาอะ ฮือ...คุณปล่อยให้ผมรอนาน คิดค่าเสียเวลาห้าพันนะ” ปุณทำหน้ายู่สะบัดหน้าน้อยๆราวกับเด็กตัวเล็กอ้อนขอขนม
“เฮ้อ...ผมต่างหากควรจะหักเงินคุณ แล้วคืนนี้ผมจะนอนยังไง” ผมถอนหายใจในขณะจะก้าวเดินเข้าไปในบ้านไม้ที่มืดสนิท
“อ้าๆ ตะเกียงๆ” แขนเรียวคว้าอากาศเป็นเชิงให้ผมหมุนกลับไปพาเจ้าตัวฉวยหยิบเอาตะเกียงเก่าๆมาด้วย
“ทั้งมืดทั้งร้อนแน่เลย” ผมอดบ่นไม่ได้
“คุณจะมาหักเงินผมไม่ได้ ไม่พอใจคุณก็กลับไปนอนบ้านหลังใหญ่ของคุณให้สบายเถอะ อีกอย่างนะครับผู้อำนวยการเจเดน มอร์แกน คุณมาหาผมแล้วเคยได้นอนไหม ก็ไม่!” ใบหน้าเล็กเอียงคอเล็กน้อยเหน็บแนม
“คำว่านอนของผม ก็ไม่ได้หมายความว่านอนจริงไหม” ผมถามพร้อมกับวางร่างบางหอมกรุ่นกลิ่นดอกบัวขาวลงบนเตียงนอน
“งั้นคืนนี้สามหมื่น ผมจะพัดจะวีให้ทุกๆนาทีเลย” ดวงตาสีเทาอมฟ้ากะพริบปริบๆ พร้อมกับชูนิ้วเล็กขึ้นสามนิ้วบอกราคาที่พักและบริการสุดแสนประทับใจ
“คุณเอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ ถามหน่อยเถอะปุณฑริก” ผมถามพลางรับตะเกียงที่เป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของบ้านนี้จากปุณไปวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง
“เรื่องของผม คุณเจโอนให้ไวก็พอ”
