*****
อารัมภบท
รัน จิรัณธนิน เด็กกำพร้าที่เคยเติบโตมาในอ้อมกอดของครอบครัวมหาเศรษฐี แต่เมื่อวันที่ทายาทโดยสายเลือดถือกำเนิด เขาค่อย ๆ ถูกผลักออกจากตำแหน่ง "ลูกชาย" กลายเป็นเพียงแค่ "คนในบ้าน" ที่ไม่มีแม้สิทธิ์จะกำหนดเส้นทางชีวิตของตัวเอง
เพื่อทดแทนบุญคุณ เขาถูกส่งตัวไปแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รัก เพื่อพยุงธุรกิจที่ใกล้ล่มสลาย ทั้งที่หัวใจของเขายังมีเพียง "เชนทร์ ราชันย์" ผู้ชายที่เขารักหมดหัวใจ การพลัดพรากในวันนั้น คือบาดแผลที่ฝังลึกในใจราชันย์...จนกลายเป็นไฟแค้น
ห้าปีต่อมา
อดีตคนรักกลับมาพร้อมความเจ็บปวด ราชันย์เลือกใช้ความเกลียดชังทิ่มแทง ย่ำยีศักดิ์ศรี บีบหัวใจรันให้สลายช้า ๆ ทั้งที่เขาไม่เคยรู้เลยว่า...เบื้องหลังการจากลาครั้งนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาและความจำยอม
แต่ทุกอย่างยิ่งซับซ้อน เมื่อความสัมพันธ์ที่ไม่ควรเกิด กลับนำพาชีวิตน้อย ๆ ของ "เจ้าเด็กแฝด" ให้ลืมตาดูโลก รันตัดสิ้นใจจบทุกความสัมพันธ์ "หอบลูกหนี" ไม่ใช่เพราะต้องการหนีจากความผิดพลาด แต่เพื่อปกป้อง "ลูก" ในท้องจากความโหดร้ายที่เขาเคยเผชิญ
เรื่องราวความรักและความแค้นนำไปสู่การเปิดเผยความจริงในอดีต ความเข้าใจผิดนำมาซึ่งความสูญเสีย และคำถามสำคัญว่าเมื่อหัวใจถูกทำลายจนแตกสลาย จะยังเหลือพื้นที่พอให้ "รัก" หวนกลับมาได้อีกครั้งหรือไม่?
*****
เนื้อบางส่วนในนิยาย
"ดูสิ...แค่ผมแตะนิดเดียว มันก็แข็งเลยรัน"
ใบหน้าของรันร้อนผ่าวขึ้นกว่าเดิม หยาดน้ำใสเริ่มเอ่อคลอขอบตา มันไม่ใช่แค่ความอับอาย แต่มันปะปนไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ความโหยหา ความหวั่นไหว และความเจ็บปวดที่กัดกินหัวใจ
"จับแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ? คุณนี่มันร่านจริง ๆ"
คำพูดเหยียดหยันเหมือนมีดคมกริบที่กรีดลึกลงกลางใจ รันสะอึก สะท้านไปทั้งร่าง ความรู้สึกมากมายตีกันยุ่งเหยิง หัวใจปวดร้าวเพราะคำพูดของราชันย์ แต่ร่างกายกลับยังตอบสนองทุกสัมผัสของเขา มันเจ็บเหลือเกิน...เจ็บที่เขายังโหยหาสัมผัสนี้ไม่เปลี่ยนแปลง
"อื้ออ...เอามือออกไป!" เสียงหวานขาดห้วง แต่กลับแฝงความเว้าวอนอย่างปฏิเสธไม่ได้
ราชันย์โน้มใบหน้าลงต่ำข้างหูคนตัวเล็ก ปล่อยลมหายใจร้อนแตะผิวเนื้ออ่อนก่อนกระซิบชิดริมใบหู
"อ้อนวอนผมสิ...จิรัณธนิน"
*****
"อื้ออ คุณราชันย์ อ๊ะ ฉันไม่ไหว อื้ออ ช่วยฉันเถอะนะ"
เสียงกระเส่าที่เปล่งออกมาทำให้คนตรงหน้าหรี่ตามองรันด้วยรอยยิ้มเหยียด ราชันย์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบสะท้อนแววความพึงพอใจปนเย้ยหยัน
"คนแบบคุณ แค่คลำดูดไม่มีหางก็พร้อมจะอ้าขาให้ทุกคนสินะ"
"หยุดทำตัวต่ำ ๆ แบบนี้สักที" เสียงสะอื้นไห้ร้องท้วง แต่ราชันย์ไม่ได้สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรแม้แต่น้อย ยิ่งเห็นคนตรงหน้าร้องไห้ทรมานเพียงใด รอยยิ้มร้ายบนใบหน้ายิ่งเหมือนพอใจกว่าเดิม
"คนต่ำ ๆ แบบผม มันก็เหมาะกันดีกับคนร่านแบบคุณไงรัน"
คนตัวใหญ่กดร่างบางแนบชิดผนังอีกครั้ง คราวนี้ปลายแท่งเอ็นใหญ่กดลึกเข้าไปในโพรงอุ่นบริเวณช่องทางด้านหลังจนมิดลำ
"อ๊ะ เจ็บ" รันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อสิ่งแปลกปลอมแท่งยาวใหญ่ถูกยัดเข้าไปในตัวเขาในคราวเดียว ความเจ็บแปลบแล่นพล่านไปทั่วร่างจนน้ำตาไหลออกข้างมุมตา
"อย่ามาทำเป็นเจ็บ เอากับผัวใหม่คุณตั้งกี่ครั้ง รูคุณมันคงหลวมหมดแล้วมั้ง" คำพูดแสนดูถูกยังคงถูกสาดใส่หน้ารันไม่หยุด
มือหนาประคองใบหน้าสวยให้หันมารับจูบแสนดุดันของเขา ปากอวบอิ่มของรันถูกบดขยี้หนักซ้ำ ๆ จนมันบวม ช่วงล่วงของเขายังถูกรุกล้ำด้วยแท่งเนื้อร้อนที่ตอกอัดเข้ามาในรูรัก
"อื้ออ ฉันเจ็บ อ๊ะ" ร่างบางรู้สึกเหมือนร่างกายแทบแตกสลายเมื่อราชันย์กระแทกเอวหนัก ๆ เข้ามาในตัวเขาอย่างไร้ซึ่งความอ่อนโยน
"รูร่าน ๆ ของคุณมันยังตอดของผมดีนิ ผัวคุณมันไม่ไร้น้ำยาเหรอถึงไม่เอาคุณ?"
*****
"อึก...พอได้แล้วเชนทร์" รันร้องออกมาอย่างอดกลั้น ความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างทำให้เขาเรียกชื่อเล่นอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความเว้าวอน หวังให้คนใจร้ายเบื้องบนเห็นใจบ้างสักนิด
"ช่วยนึกถึงตอนที่ยังรักกันหน่อยได้ไหม"
ดวงตาคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่พยายามกักเก็บเอาไว้ แต่สุดท้ายมันก็ไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกทั้งหมดถูกกลั่นออกมาเป็นเสียงสะอื้น
"รันไม่อยากเกลียดเชนทร์ไปมากกว่านี้ ฮึก...อย่าทำแบบนี้เลยนะ"
สรรพนามที่เอื้อนเอ่ยออกมาอย่างคุ้นเคยเหมือนในวันเก่าไม่ได้ช่วยให้อีกฝ่ายใจอ่อนลงเลยสักนิด ตรงกันข้าม เสียงสะอื้นและน้ำตาของรันกลับยิ่งจุดไฟในใจราชันย์ให้โหมกระพือแรงขึ้น มันทำให้เขาสะใจ...สะใจที่ได้เห็นอีกฝ่ายทรมาน เจ็บปวดเหมือนที่เขาเคยถูกทิ้ง
"ผมจำตอนนั้นไม่ได้แล้วรัน" ราชันย์เอ่ยเสียงหนัก ดวงตาคมกริบแดงก่ำจากแรงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ภายใน "ตอนนี้ผมมีแค่ความเกลียด...และความปรารถนาเดียวคือทำลายชีวิตคุณ"
"อ๊ะ! กัดทำไม!"
รันสะดุ้งเฮือก ความเจ็บเสียดแทรกซึมเข้ามาจนเขาต้องเบี่ยงตัวหนี แต่ราชันย์กลับกดสะโพกตัวเองลงแนบแน่นกับร่างบาง รั้งเขาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน
"ทำไม หวงตัวนักเหรอ?" ราชันย์ถามเสียงพร่า คลี่ยิ้มร้ายเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของรัน
"เป็นหมารึไง ถึงมากัดกันเนี่ย!"
"ก็ใช่ไง ผมเป็นหมา...หมาบ้าติดสัดซะด้วย"
******
"คุ...คุณสบายดีไหม?" เขาเอ่ยเสียงแผ่วเหมือนพยายามประคองอารมณ์ตัวเองให้ดูนิ่งที่สุด
"ถามทำไม แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่?" รันสวนกลับแทบจะทันที เสียงเข้มไร้ซึ่งความอ่อนโยนจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมในวันวาน
"ผะ...ผมมาหาลูกผมไง..." เขาตอบเบา ๆ สายตาหลุบลงต่ำอย่างคนไม่กล้ามอง ใจหนึ่งก็อยากเข้าใกล้ แต่อีกใจก็รู้ดีว่าเขาคือคนที่ทำให้รันเจ็บเองกับมือ
รันขมวดคิ้วแน่น ความงุนงงฉายชัดบนใบหน้า ดวงตาคู่สวยจ้องอีกฝ่ายเขม็งเหมือนพยายามจับผิด
"ลูกอะไรของคุณ? เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว" น้ำเสียงติดรำคาญปนตกใจเล็กน้อย เหมือนยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน...เขารู้ว่ารันท้องอย่างนั้นหรือ
"ก็ลูกผมไง...อยู่ในท้องคุณ"
"อย่ามาพูดมั่ว ๆ นี่มันลูกฉันคนเดียว" รันเถียงกลับทันควัน น้ำเสียงแข็งกระด้างเต็มไปด้วยแรงปกป้อง ดวงตาวาววับเหมือนจะฟาดฟันอีกฝ่ายด้วยสายตา
"ก็ลูกผมเหมือนกันแหละ ผมเป็นคนทำเองนะ จะไม่ใช่ลูกผมได้ไง?" เขายักคิ้วกวน ๆ พลางยืนหน้ามึนอย่างหน้าด้านหน้าทน
รันหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันที ไม่แน่ใจนักว่าความร้อนที่พุ่งวูบขึ้นมาบนหน้าเกิดจากความโกรธ หรือเพราะถ้อยคำทะลึ่งปนยียวนที่หลุดออกมาจากปากอีกฝ่ายกันแน่
"กลับไปเลย ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ"
